26/9/15

Απροσδόκητα, πάλι, και εντυπωσιακά

(Εφημερίδα των συντακτών 26 Σεπτ. 2015)



Πέρα από τις πολιτικές θέσεις του καθενός, τα εκλογικά αποτελέσματα εξ αντικειμένου ήταν απροσδόκητα και εντυπωσιακά, από πολλές απόψεις.

Οι κόκκινες γραμμές του εκλογικού σώματος

Πρώτα πρώτα, γιατί, όποια κι αν ήταν η κατεύθυνση των ψήφων, από τον Σύριζα ώς τον Βασίλη Λεβέντη, σίγουρα δεν πήγαν, άλλη μια φορά τα δύο τελευταία χρόνια, εκεί που πήγαιναν επί 40 χρόνια με τακτικότητα εκκρεμούς, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Επιβεβαιώθηκε έτσι η εξαφάνιση της τάξης των κοψοχέρηδων, όπως έγραφα μετά το γιγαντιαίο ποσοστό του Όχι στο δημοψήφισμα, όταν υπερψηφίστηκε αυτός που αθέτησε τις υποσχέσεις του και καταψηφίστηκε το παλιό διπολικό σχήμα που οδήγησε στην καταστροφή. Έτσι και τώρα, ή μάλλον πολύ περισσότερο τώρα, υπερψηφίστηκε ο τετελεσμένα πλέον «προδότης», ο κομιστής ενός τρίτου μνημονίου, έστω και μόνο σαν μικρότερο κακό από το επί δεκαετίες αποδεδειγμένο κακό των άλλων.

Αυτή και μόνο η πιο συνειδητή, σίγουρα πιο στοχαστική και προβληματισμένη επιλογή, άσχετα από το πόσο σωστή ή λάθος τη θεωρεί κανείς, αυτή η πιο συνειδητά θετική ψήφος και ακόμα συνειδητότερα αρνητική ψήφος αποτελεί αναμφισβήτητα σταθμό στη μεταπολιτευτική ιστορία και παράλληλα μέγα εύσημο του Σύριζα –για να μην πω προσωπικά του Τσίπρα.


Η απόρριψη του ελιτισμού και τού δήθεν

Απροσδόκητη και εντυπωσιακή έπειτα ήταν η συρρίκνωση του Ποταμιού κατά το ένα τρίτο (από 6% σε 4%), όταν μάλιστα ο «επικεφαλής εθελοντής» Σταύρος Θεοδωράκης απέβλεπε σε ποσοστό διψήφιο. Γρήγορα ξεφούσκωσε ένα εξόχως προσωποπαγές μόρφωμα, ένας σχηματισμός απείρως πιο ετερόκλητος απ’ όσο έλεγαν (όχι αβάσιμα, είναι η αλήθεια) τον Σύριζα, που συναριθμούσε από αυτάρεσκα απολιτίκ και καθαυτό δεξιούς έως αριστερούς, πρώην Δημαρίτες κυρίως, ένας σχηματισμός με άδηλες κατά κανόνα ιδεολογικές θέσεις –όταν δεν ήταν δηλωμένα συντηρητικές, κάποτε και ακροδεξιές, λ.χ. στο μεταναστευτικό.

Δεν έπεισε εντέλει η φανταχτερή βιτρίνα, που έκρυβε επιμελώς το όποιο ουσιωδώς πολιτικό αριστερό της κομμάτι, προβάλλοντας ένα νέο προσωπείο παλαιών ιδεών: τον πιο πρόσφατο αστικό μύθο, για τα πρότυπα σχολεία, που τον έχει ανασκευάσει ακόμα και ο Μπαμπινιώτης, αναμασούσε παραμονές των εκλογών ο Γιώργος Μαυρωτάς· άλλοτε μια –διόλου άμοιρη ιδεολογίας– πολιτική ασυναρτησία: «Δεν μπορεί να εξαρτάται η εισροή προσφύγων από το πώς πηγαίνουν οι εμπόλεμες ζώνες», κατά τον Νίκο Ορφανό· άλλοτε τον πιο κοινότοπο μαριαντουανετισμό: η περίφημη δήλωση της Αντιγόνης Λυμπεράκη (που θα θεωρεί τώρα ότι δικαιώθηκε) πως οι φτωχοί «δεν είναι κακοί, δεν είναι ανόητοι, δεν είναι αμόρφωτοι· απλώς κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές».

Δεν έπεισε εντέλει ένα κόμμα που ιδρυτική του διακήρυξη και καταστατικό του ήταν ένα μόνιμα σηκωμένο φρύδι κι ένα ελαφρά ειρωνικό και μαγκίτικο ύφος.


Η –μακάρι– ηθική αποδοκιμασία

Τέλος, αλλά από μιαν άποψη πρωτίστως, απροσδόκητη και εντυπωσιακή ήταν η αποδοκιμασία της Λαϊκής Ενότητας του Λαφαζάνη, σε σημείο που να αποκλειστούν από τη Βουλή, την ώρα που έμπαινε ο Λεβέντης, προβεβλημένα στελέχη του Σύριζα, διεκδικητές ίσα ίσα της αριστεροσύνης του Σύριζα, και μαζί τού 62% του Όχι.

Μπορεί να μέτρησε ο φόβος της δραχμής·

μπορεί το επίσης συνονθύλευμα ακραιφνών κομμουνιστών με την ακροδεξιών αποκλίσεων Ραχήλ μακρή·

μπορεί, ακόμα περισσότερο ή μακάρι, η έλλειψη εναλλακτικής πρότασης, που μάλιστα διατρανώθηκε κατά τη δημόσια κίνηση αυτοχειριασμού της πεντάδας Βαρουφάκη-Κωνσταντοπούλου-Μελανσόν-Φασίνα-Λαφονταίν, που δήλωσαν πως θα μαζευτούν και θα αρχίσουν να επεξεργάζονται ένα Σχέδιο Β, άρα αυτό που ποτέ δεν υπήρξε (όπως έγραψε έγκαιρα εδώ ο Δημήτρης Ψαράς)·

μπορεί, τώρα χίλιες φορές μακάρι, να μέτρησε ο τακτικισμός και ο καιροσκοπισμός και η πλέον κραυγαλέα εντέλει αήθεια ανυποχώρητων, υποτίθεται, αριστερών, που δεν παραιτήθηκαν ούτε όταν ο Τσίπρας, την επομένη του δημοψηφίσματος, «μετέτρεψε το Όχι σε Ναι», ούτε όταν υπέγραψε τη συμφωνία, «το χειρότερο μνημόνιο», ούτε όταν πέρασε τα πρώτα προαπαιτούμενα μέτρα κι αυτοί καταψήφισαν-κι-όμως-στήριζαν, ούτε όταν πέρασε τα δεύτερα προαπαιτούμενα κι αυτοί και πάλι καταψήφισαν-κι-όμως-στήριζαν,  και θα εξακολουθούσαν, όπως είπαν, να καταψηφίζουν αλλά να στηρίζουν, να στηρίζουν δηλαδή την «προδοσία», και μόνο όταν κατάλαβαν πως με τις εκλογές με λίστα θα βρεθούν εκτός Βουλής, μόνο τότε θυμήθηκαν την ιδεολογική ακεραιότητά τους.

Είπα «από μιαν άποψη πρωτίστως», γιατί τα δύο τελευταία σκέλη, η ανυπαρξία εναλλακτικού σχεδίου και η χονδροειδής αποστασία, η πολιτική δηλαδή και η ηθική πλευρά, ελάχιστα συζητήθηκαν ώς τώρα. Κι όμως, από εκεί πρέπει να αρχίσει η όποια αποτίμηση και κριτική, γιατί το ένα σκέλος φωτίζει και προσδιορίζει το άλλο, η ανυπαρξία δηλαδή εναλλακτικού σχεδίου αλλάζει άρδην τον χαρακτήρα της πολιτικής του Τσίπρα, αίρει αυτομάτως την κατηγορία της «προδοσίας», και τότε ακυρώνει την κριτική των άλλων και παγιώνει την πολιτική αήθεια της αποσχιστικής κίνησής τους.

buzz it!

19/9/15

Οι αριστεροί, αριστερά (ριμέικ) - Ο πολυμορφικός Τσίπρας - Έλληνες λαθρομετανάστες

(Εφημερίδα των συντακτών 19 Σεπτ. 2015)


Οι αριστεροί, αριστερά (ριμέικ)

Οι αριστεροί ψηφίζουν αριστερά, έγραφα παραμονές των εκλογών του Ιανουαρίου. Αποκλείοντας εξ ορισμού το σταλινικό ΚΚΕ, έλεγα πως συνέχεια της ανανεωτικής (και άρα μόνης) αριστεράς, του ΚΚΕ Εσωτερικού, του Συνασπισμού κτλ., όπου ρίχναμε την ψήφο μας, μ’ όλες τις αντιρρήσεις και τις κριτικές μας, είναι ουσιαστικά ο Σύριζα. Όπου εδώ πια αποκλειόταν η ΔΗΜΑΡ (παρότι αποτελούσε οπωσδήποτε κι αυτή συνέχεια της ανανεωτικής αριστεράς), πρώτον και κύριον για το γενετικό της στίγμα, τον τρόπο σχηματισμού της, άρα την πολιτική ηθική της, έπειτα για τη συμμετοχή της στη σαμαροβενιζελική κυβέρνηση.

«Τώρα όμως;» ακούγονται εύλογα φωνές πολλές. Τώρα που ο Σύριζα αθέτησε τις υποσχέσεις του, έφερε νέο μνημόνιο κτλ.; Σίγουρα δεν διανοούμαι να αρνηθώ αυτή την πραγματικότητα· κι όχι μόνο: θα παραβλέψω προς στιγμήν αντικειμενικές συνθήκες, συσχετισμό δυνάμεων, ιδίως εκβιασμούς και ό,τι άλλο οδήγησε στο νέο μνημόνιο· επίσης, θα παραβλέψω «λεπτομέρειες», όπως πόσα, ελάχιστα πλην ουσιαστικά, έκανε ο Σύριζα και πόσα απ’ αυτά θα έκανε ή θα κάνει (χώρια τι άλλο θα κάνει!) ενδεχόμενη κυβέρνηση της δεξιάς· θα υιοθετήσω εντέλει όλη την κριτική που ασκείται στον Σύριζα από αριστερή σκοπιά, αυτή δηλαδή που του αρνείται οποιοδήποτε αριστερό πρόσημο· και τότε κάθομαι και σκέφτομαι.

Αν πάλι, πάντα, αποκλείεται το ΚΚΕ, για όσους δεν αναγνωρίζονται στη Λαϊκή Ενότητα (αν μη τι άλλο, για λόγους πάλι πολιτικής ηθικής, απείρως περισσότερους απ’ όσο κάποτε με τη ΔΗΜΑΡ), ή π.χ. στην Ανταρσύα, σημαίνει ότι για μας τελείωσε η αριστερά; Άρα, οι αριστεροί, ποια αριστερά;

Όσοι λοιπόν αριστεροί βρεθήκαμε δυσαρεστημένοι, πικραμένοι, προδομένοι, ηττημένοι ή ό,τι άλλο με τον Σύριζα, ακόμα και αν, υιοθετώντας, ξαναλέω, την πιο άκαμπτη κριτική, βρεθήκαμε τελικά χωρίς αριστερά, τι κάνουμε;

Πάντως, ψηφίζουμε αριστερά: και τώρα εννοώ ότι συμπεριφερόμαστε αριστερά, που σημαίνει πολύ απλά ότι δεν απέχουμε· ψηφίζουμε. Και αν ψηφίζουμε, πάλι σαν αριστερά, σαν αριστεροί, δεν ρίχνουμε νομίζω άκυρο ή λευκό. Αν δηλαδή τώρα ή αύριο δεν έχουμε κάτι αριστερό που να το πιστεύουμε και να το θέλουμε έστω σαν ισχνή, ισχνότατη φωνή, όπως κάναμε με το ΚΚΕ Εσωτερικού, πάντα ενάντια στη θεωρία της χαμένης ψήφου, πρέπει και τώρα να έχουμε θετική ψήφο, ακόμα κι αν δεν έχει αριστερό (όντως αριστερό ή όσο αριστερό θα θέλαμε) αποδέκτη. Ψηφίζουμε δηλαδή και θα ψηφίζουμε όποιον πιστεύουμε πως θα διαχειριστεί καλύτερα την καθημερινότητα και τον πόνο των ανθρώπων. Μα σοσιαλδημοκρατία είναι ή θα είναι πια, μα κεντροαριστερά, ή σκέτα κέντρο, όσο δεν έχουμε, το ξαναματαλέω, όσοι δεν έχουμε αριστερά, πάντα ο Σύριζα μας μένει.

Αυτή είναι, αυτή πιστεύω πως είναι, για την ώρα, η προσωπική μας αριστερή στάση.


Ο πολυμορφικός Τσίπρας

Με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τον γύψο του παρομοίασε τις προάλλες η Ζωή Κωνσταντοπούλου τον Αλέξη Τσίπρα.

Δεύτερη, κι ούτε καν: τρίτη, τέταρτη και βάλε, και καταϊδρωμένη, η  κ. Κωνσταντοπούλου.

Είχε προηγηθεί ο γνωστός Τατσόπουλος με τον γνωστό  Μπογδάνο, τον νεαρό και κουλτουριάρη Τράγκα του Σκάι, παραμονή του δημοψηφίσματος, που συνέκριναν τον Τσίπρα με τον Χίτλερ. Κι όχι στα κουτουρού, παρακαλώ: αλλά πως και οι δυο ξεκίνησαν από 3% και έφτασαν στο 36%, κι έκαναν μετά και δημοψήφισμα… κτλ.

Α, μην τον ξεχάσω και μαραθεί, κάποια φορά και ο Θανάσης Χειμωνάς μας έλεγε ότι ο Τσίπρας είναι χειρότερος κι από τον Καλιγούλα κι απ’ τον Νέρωνα, «γιατί αυτοί τουλάχιστον είχαν σχέδιο»!

Και μου διαφεύγει ποιος έγραψε, επίσης με «στοιχεία», ότι ο Τσίπρας είναι ο Αντίχριστος που ήρθε πια στη γη.


Έλληνες λαθρομετανάστες

«Πόσα περιστατικά Ελλήνων λαθρομεταναστών δεν μας είναι γνωστά. Χιλιάδες άνθρωποι γυμνητεύουν, πεινούν περιφερόμενοι εις τον Καναδάν ή την Αργεντινήν όπου έχουν αποσταλή πλανηθέντες παρά των πρακτόρων αυτών οι οποίοι εφρόντισαν να πείσουν τούτους ότι η Γη της Επαγγελίας είναι εκεί και ότι τα δολάρια τους αναμένουν εις τας προκυμαίας…» (Εμπρός 1929).

«800 [Έλληνες] λαθρομετανάστες ζουν υπό χείριστους κανόνες υγιεινής…» (Ελληνικός Αστήρ του Σικάγου, 1909).

«Όλοι εμείς οι λαθραίοι βλέπουμε δυο εφιάλτες. Ο ένας είναι ότι θα πεθάνουμε στην Αμερική ξένοι και ανεπιθύμητοι, και ο άλλος είναι ότι θα μας πιάσει το Ιμιγρέσιο (Immigration Service) και θα μας στείλει πίσω στην Ελλάδα να πεθάνουμε εκεί» (Κ. Γ. Σταυράκης, Στα βήματα του Οδυσσέα, εκδ. Παπαζήση, 1999).

Ξανά και ξανά, όχι για τους Χρυσαυγίτες, αλλά για κατά τεκμήριο σοβαρές εφημερίδες, που επιμένουν στα περί νόμιμων και μόνο μεταναστών, που περνούσαν απ’ το Έλλις Άιλαντ κτλ. (τελευταίο κρούσμα, η Καθημερινή, με υπογραφή Τ. Θεοδωρόπουλου, 13/8).

Κλασικό το ερώτημα: σκέτη άγνοια ή εξαπάτηση;

buzz it!

13/9/15

Καλοκαιριάτικες φωτογραφίες (β΄) (Η Τασούλα, ο Τάσος, το κίτρινο - Συνοφρυωμένα φρύδια - Τηλεοπτικός ευπρεπισμός)

(Εφημερίδα των συντακτών 12 Σεπτ. 2015)


Η Τασούλα, ο Τάσος, το κίτρινο

Πίστευα πως ήταν ό,τι χυδαιότερο είχα διαβάσει, έπεσε και τελευταίες μέρες του Αυγούστου, έλεγα πως θα το ’βαζα εδώ τελευταία φωτογραφία, με τίτλο «Η Τασούλα», αποκάτω τη συγκεκριμένη φράση, το όνομα του περήφανου, υποθέτω, δημιουργού της, και τίποτ’ άλλο. Ώσπου διάβασα, και δυστυχώς εδώ, τον Τάσο Μαραγκό.

Αλλά πρώτα η Τασούλα:

«Το μεταναστευτικό ρεύμα βρίσκεται σε πρωτοφανή έξαρση, ενώ η Τασούλα αγρόν αγοράζει», Ανδρέας Παππάς, Το Βήμα 30.8.2015.

Η Τασούλα; Έμεινε πίσω η εκλεκτή παρέα Κασιμάτη, Θέμου, Θεοδωρόπουλου και Σία, εφημερίδων όπως η Δημοκρατία κτλ., με τα «κυρά Τασία», «mother Tassia», «γιαγιάκα Τασία», να ρουφάει… τη σκόνη του κ. Παππά, για να μιμηθώ τώρα εγώ τα πρωτοσέλιδα των λούμπεν οπαδικών εφημερίδων. Που μοιάζει να δίνουν τον τόνο και σε σοβαρές πολιτικές εφημερίδες, καληώρα στη δική μας, με τίτλους όπως «Τον… παίζει στα ίσα» –που ευτυχώς σχολιάστηκε από τον Μπάμπη Αγρολάμπο.

Ξεστράτισα σκόπιμα στον σεξιστικό τίτλο, για να επιμείνω πως το θέμα δεν είναι επουδενί οι όποιες πολιτικές απόψεις όσο ο τρόπος που εκφέρονται, το ύφος, το επίπεδο. Που συσκοτίζεται από ιδεολογήματα περί απόλυτης τάχα ελευθερίας του λόγου κττ. Όπου η απόλυτη ελευθερία του λόγου προϋποθέτει ή απαιτεί τη φίμωση, την (αυτο)λογοκρισία των άλλων.

Προσθέστε τώρα και την ειδικότερη, άκρως δογματική «ελευθερία δίχως όρια της σάτιρας», και τότε πλάι στα «αθώα» εντέλει «νιάου νιάου της Κιάου», στα «άπαπα παπά Παππά» και τον «Αλέξη Τζίφρα», την εποχή που «χάθηκε η τσίπρα», έρχεται (5/9) κόμικς του Τάσου Μαραγκού (και όχι σε χώρο ειδικό, π.χ. Βαβέλ, Charlie Hebdo, Harakiri κττ. –έχει σημασία αυτό!) που δείχνει τον Τσίπρα να περιμένει να του πάνε τα αποτελέσματα των εκλογών που δολίως έστησε, ν’ ανοίγει την πόρτα να τα παραλάβει, κι ένα χέρι να του προσφέρει σε πιάτο δυο αρχίδια, με ταμπελίτσα: «Τα αρχίδια μας με αγάπη!!»

Όχι, χίλιες φορές όχι· ούτε για τον Μιχαλολιάκο λ.χ., ούτε για κανέναν.

Αυτό είναι κίτρινο και τίποτ’ άλλο.

Το κίτρινο που, αλίμονο, ερήμην έστω του φορέα του, σε πολιτικοϊδεολογικό επίπεδο μεταλλάσσεται παγίως σε μαύρο.


Συνοφρυωμένα φρύδια

Στο Νέο Τρίτο Πρόγραμμα, ολόιδιο το παλιό, κάποια συνομιλεί ακκιζόμενη με κάποιον, εκφέροντας, αργά αργά, συλλαβή τη συλλαβή, δέκα Χατζηνικολάου μαζί. Από λέξη σε λέξη πια, παύση αιώνων. Και το περιεχόμενο; «Ώστε ο σκοπός επετεύχθη…» λέει σε κάποιον συνθέτη, ονόματι Αλέξανδρο Χάχαλη, που ταξίδεψε νέος στην Αμερική, ακολουθεί παύαύαύση, «επετεύχθη…» επαναλαμβάνει, τώρα μεεεγαλύτερη παύαύαύση· «αλλά δεν ελυτρώθη» συνεχίζει με περισπούδαστο ύφος, αφήνοντας όμως τη φράση στον αέρα.

Λέει διάφορα ο συνθέτης, κατεβάζει διάφορους αρχαίους, δωδεκαθεϊστής διάβασα στο ίντερνετ πως είναι, δε βαριέσαι, κάποια στιγμή του ζητάει η παρουσιάστρια να μας φωτίσει με τις έρευνές του για την αρχαία ελληνική προφορά.

Άρχισε αυτός τα γνωστά για το  ο-μικρόν και το ω-μέγα, δεν πρόλαβα ν’ ακούσω τα προσωπικά του ευρήματα, γιατί στο ύψιλον άλλαξα πια σταθμό: «το ύψιλον προφερόταν» είπε «σαν ου, με συνοφρυωμένο το κάτω χείλος»!

Αμ εδώ μεταφραστής, βραβευμένος κιόλας, έγραφε για κάτι που «είπε η κυρία Χ συνοφρυώνοντας τα φρύδια της»!

Αν είχα απ’ τις παλιές φωτογραφικές μηχανές, με τόσο φως θα καιγόταν το φιλμ.


Τηλεοπτικός ευπρεπισμός

Τις προάλλες στην Ουγγαρία εκκένωσαν τον σιδηροδρομικό σταθμό από τους πρόσφυγες, δεν τους άφηναν να ανέβουν στα τρένα: «τους κυνηγούσαν όταν προσπαθούσαν να επιβιβαστούν…» λέει η παρουσιάστρια του δελτίου ειδήσεων, της ΕΡΤ 1, αν θυμάμαι καλά.

«…γιατί δεν είχαν άδεια απ’ την αστυνομία» συμπληρώνει η ρεπόρτερ· «…να το κάνουν» συμπληρώνει τώρα το παντελώς αχρείαστο η παρουσιάστρια· οπότε, «…να το πράξουν!» διορθώνει επί το λογιότερον η ρεπόρτερ.

Το αστείο είναι πως το «να το κάνουν» είναι, ασυναίσθητη ίσως, πάντως μετάφραση του αγγλικού to do it. Στα ελληνικά ή βάζουμε τελεία: «γιατί δεν είχαν άδεια απ’ την αστυνομία», ή επαναλαμβάνουμε το ρήμα: «γιατί δεν είχαν άδεια απ’ την αστυνομία  να επιβιβαστούν». Διπλό το κρούσμα δηλαδή, ένας αζήτητος αγγλισμός και έπειτα ο ευπρεπισμός του.

Ας μείνουμε όμως στον ευπρεπισμό, που, σε αντίθεση με το φυσικό –και αναγκαίο– φαινόμενο του δανεισμού, είναι φαινόμενο κατάφορτο από ιδεολογία, ιδεολογήματα για την ακρίβεια.

Τον Ιανουάριο η Αντιτρομοκρατική συνέλαβε μια κοπέλα, νομίζοντας πως είναι η Αγγελική, η συνεργός του Ξηρού.

Λέει η παρουσιάστρια του Σκάι: «…έμοιαζε με την Αγγελική…»· «…προσομοίαζε προς την Αγγελική» τη διορθώνει η ρεπόρτερ. «Δηλαδή συνελήφθη επειδή έμοιαζε…» ανακεφαλαιώνει η παρουσιάστρια· «…ναι, επειδή προσομοίαζε προς την Αγγελική» την ξαναδιακόπτει και την ξαναδιορθώνει η ρεπόρτερ!

Κόντεψε να μου φύγει εμένα η φωτογραφική μηχανή από τα χέρια.

buzz it!

5/9/15

Καλοκαιριάτικες φωτογραφίες (α΄) (Η Αλεξάνδρα - Τα ανήκουστα, ή Η στέψη που δεν έγινε - Ο Παναγιώτης κι ο Βαγγέλης μες στην καλή χαρά)

(Εφημερίδα των συντακτών 5 Σεπτ. 2015)



Εικόνες καλοκαιρινές, φωτογραφίες που μαζεύτηκαν σωρός, κάποιες που μπαίνουν δίπλα σ’ άλλες από το συρτάρι, κάποιες καινούριες, άλλες λυπηρές, άλλες αστείες, άλλες, αν είχε προχωρήσει η τεχνολογία, θα έζεχναν κιόλας…


Η Αλεξάνδρα

«Έφυγε η παλιά ρεμπέτισσα…»! Άκουσον άκουσον, αυτό το αλάνικο παιδιάστικο –και πανέμορφο, ε;– μουτράκι, με το παιχνιδιάρικο, κυρίως γελαστό μάτι, «η τελευταία ρεμπέτισσα»! Διαβάζεις «Έφυγε η τελευταία ρεμπέτισσα», και φαντάζεσαι εκατοχρονίτισσα και βάλε. Σαν πόσο να ’ταν τώρα η Αλεξάνδρα, δεν θυμάμαι: στα χρόνια μου ίσως; λίγο πάνω, λίγο κάτω; ε, μικρή δεν θα την έλεγες, μα και «παλιά ρεμπέτισσα»; Επειδή βγήκε με τον Τσιτσάνη; Όταν όμως ο Τσιτσάνης κι οι άλλοι, οι ήδη ελάχιστοι που είχαν μείνει, ήταν στην ακμή τους, γέροντες στα δικά μας τότε μάτια. Κι η Αλεξάνδρα, στο πάλκο δίπλα στον Τσιτσάνη, του νηπιαγωγείου θαρρείς, αυτό το ολάνθιστο πρόσωπο, αυτό που είδε, όπως θυμήθηκε ο Σεραφείμ, και το ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα ο δαιμονικός ηθοποιός Νίκος Σκυλοδήμος, που χρόνους πάμπολλους τώρα έφυγε απ’ το ίδιο του το χέρι –τι χέρι, σκοινί, που να πάρει! Σχεδόν κλεφτήκαν, εξαφανίστηκαν από προσώπου της γης για μια βδομάδα, εμφανίστηκαν παντρεμένοι, κάναν μήνα κράτησε ο γάμος, δυο ηφαίστεια μαζί δεν κάνουν!

Αποτραβηγμένη χρόνια η Αλεξάνδρα, θα μείνει με την παλιά εικόνα που κρατούσαμε όλοι. Με τον θάνατό της, υπήρξε κάποιο κειμενάκι στην αρχή, που αναπαράχθηκε αυτούσιο σ’ όλο το ίντερνετ, μετά ξετρύπωσαν και κάποια άλλα στοιχεία, έγινε μια αξιοπρεπής, όπως θα λέγαμε, παρουσίαση, και μετά τίποτα. Πώς έφυγε; Άγνωστο. Πού η κηδεία, η ταφή, άγνωστο. Τηλεφώνησα από δω, από κει, σε εφημερίδες, σε παλιούς συνεργάτες της, ίσαμε το υπουργείο πολιτισμού, τίποτα. Η Αλεξάνδρα πέθανε –και μετά, πάει, πέθανε.

Δεν την αποχαιρέτησα την Αλεξάνδρα, και μου είναι διπλά ασήκωτοι οι νεκροί που δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω, ακόμα περισσότερο όταν δεν θέλησαν αυτοί να τους αποχαιρετήσουμε, νά, ο Αντώνης Καρκαγιάννης τελευταία, η Μαρία Δημητριάδη… Ασήκωτοι. Τώρα η Αλεξάνδρα ήθελε, δεν ήθελε, ποιος ξέρει…

Η φωτογραφία; Αχάραγα σχεδόν στο δάσος της Καισαριανής, έπειτα από μια απ’ τις συνηθισμένες ολονυκτίες της εποχής, το κασετόφωνο έπαιζε διάφορα, «Κάτσε ν’ ακούσεις φωνάρα» μου λέει, αλλάζει κασέτα, και βάζει τον (όχι πολύ γνωστό τότε παραέξω) ψάλτη Θεόδωρο Βασιλικό· έτυχε να τον ξέρω εγώ: «έβγαλε, ξέρεις, και τη νεκρώσιμη ακολουθία»· «Περίμενε!» είπε γελώντας, κι έτρεξε την κασέτα, είχε αποσπάσματα κι απ’ τη νεκρώσιμη, η αθεόφοβη· έβαλε τέρμα τον ήχο, «Μετά των αγίων» αντιλαλούσε το έρημο δάσος , θα έφτυνε στον κόρφο του ο πρωινός δρομέας, σορτσάκι-φανελάκι καταχείμωνα, που εμφανίστηκε απ’ το πουθενά, ό,τι είχε αρχίσει η μόδα του τζόκινγκ, «Look, look, ρε συ! look!» ξεκαρδίστηκε πια η Αλεξάνδρα, μας έμεινε έκτοτε πολύτιμο, δικό μας συνθηματικό το «Look, look

Look, look, ρε συ, Αλεξάνδρα, look! πόσα χρόνια χαμένοι, κι εσύ φευγάτη πια, μ’ εκείνο το πρόδρομο «Μετά των αγίων», που ποιος ξέρει αν θα τ’ ακούς, σε άλλα δάση, όχι έρημα αυτά.


Τα ανήκουστα, ή Η στέψη που δεν έγινε

Κι εκεί που έπαιζαν οι μπάντες κι οι προβολείς έλουζαν την εξέδρα όπου άρχιζε η στέψη, τι στέψη; πολυστέψη: «Εθνικό Ηγέτη» τον αναγόρευε ο ένας, «Νέο Χαρίλαο Τρικούπη» ο άλλος, «Νέο Ελευθέριο Βενιζέλο» ο παράλλος, σύννεφα σκίασαν ξαφνικά τον ουρανό, καταιγίδες κι αστραπόβροντα ματαίωσαν την τελετή. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου το ωσαννά έγινε ανάθεμα, ο Ώριμος Ηγέτης έγινε (ή ξανάγινε) παιδί, «το παιδί Αλέξης», «μειράκιο», «ψευτράκος», «πονηρούλης», ώς και το γέλιο τού χρεώθηκε από το βλοσυρό ιερατείο: «το γελαστό παιδί» ειρωνεύεται ο ένας, «το γελαστό-καταγέλαστο παιδί» κατακεραυνώνει ο άλλος…

Ωρέ τι έκανε το μειράκιο και τόσο εξεμάνη το ιερατείο;

Πρώτον, αθέτησε το πρόγραμμά του, εξαναγκασμένος ή όχι, έστω πως δεν έχει σημασία· δεύτερον, έχασε τη δεδηλωμένη. Και ζήτησε, όπως ήταν υποχρεωμένος (από στοιχειώδη πολιτική ευθύνη και ηθική, για το πρώτο· από το σύνταγμα, για το δεύτερο), να κριθεί, με τι άλλο, με εκλογές.

Όντως, τ’ ανήκουστα των ανηκούστων!


Ο Παναγιώτης κι ο Βαγγέλης μες στην καλή χαρά

Σχολιαρόπαιδα, θα ’λεγες, που παίζουν τους μεγάλους, με κουστούμι, στον καναπέ πλάι πλάι, μπροστά στις κάμερες: ο αρχηγός της πιο πούρας αριστερής κίνησης, της πιο απροσκύνητης Αριστεράς, με τον αρχηγό της άνευ άλλων χαρακτηρισμών Δεξιάς, κόβει ο ένας, ράβει ο άλλος: «Και γιατί να κάνουμε στις 20 Σεπτεμβρίου εκλογές;», «Πιο πριν να τις κάνουμε, στις 13!», «Και γιατί όχι τέλη Αυγούστου;», «Και πιο νωρίς ακόμα», χαριεντίζονταν κι έπαιζαν την κολοκυθιά, ειρωνευόμενοι προφανώς την απόφαση Τσίπρα, αριστερός με καραδεξιό.

Φωτογραφία ντροπής.

buzz it!